Dit is een bijzonder verhaal over een haan die harteloos door zijn ‘eigenaar’ als oud afval  werd gedumpt op een kerkhof. Op dat kerkhof kwamen verdrietige mensen het graf van hun overleden dierbaren bezoeken. Desiree was één van hen, haar man was nog niet zo lang geleden overleden. Ze bezocht samen met haar zus Lindia regelmatig zijn graf. Het zware en verdrietige werd wat lichter vanaf het moment dat ze de haan ontmoette. Hun contact met de haan ontroerden hen. Hij bracht iets moois in hun leven. Gewoon door er te zijn en door het contact dat ze met hem hadden. In tegenstelling tot zijn harteloze ‘eigenaar’ zagen deze twee zussen hoe mooi, bijzonder en lief hij was. Twee maanden lang voerden ze hem en genoten ze van het contact. De haan maakte hun leven rijker.

Totdat op een kwade dag de haan opeens weg was. Een werknemer van de begraafplaats had bij de gemeente geklaagd over de haan. En het hoofd groenvoorzieningen van de gemeente had de haan laten weghalen. Waarnaar toe de haan gebracht was wilde hij niet zeggen. Desiree en Lindia waren in alle staten. Bang dat het slecht met hun haan was afgelopen. Ze belden naar opvangen en kinderboerderijen om te informeren of de haan daar was. Niemand wist iets. Ze lagen er wakker van. Lindia schreef een brief naar de burgemeester en Desiree schreef een mail voor hulp aan Comité Dierennoodhulp/Red een Legkip.

Toen ik de hulpvraag van Desiree las kwam ik uiteraard in actie. Ik vreesde het ergste voor het lot van de haan. Ik belde haar voor meer informatie en daarna belde ik het hoofd groenvoorzieningen van de gemeente. Die wilde mij onder het mom van de wet op privacy ook niet vertellen waar de haan gebleven was. Ik wees hem op artikel 8 lid 3 van boek 5 van het Burgerlijk Wetboek waarin duidelijk staat dat de gemeente gedumpte dieren 14 dagen in bewaring dienen te nemen. Dat wij de haan wilden herplaatsen en dat de privacyregel nu gebruikt werd als excuus om zich achter te verschuilen. Dat de gemeente ook rekening moest houden met de emotionele waarde die de haan voor Lindia en Desiree gekregen had. En dat de gemeente anders maar aan de pers moest vertellen waar de haan gebleven was. Het hoofd groenvoorzieningen antwoordde dat hij moest overleggen en dat hij mij zou terugbellen.

De volgende ochtend belde het hoofd groenvoorzieningen mij met het heuglijke nieuws dat hij de haan had teruggehaald en dat we hem mochten ophalen. Het mooie was ook dat hij vroeg of hij bij een nieuwe dumping van dit soort dieren ons mocht bellen? Wij zijn daar blij mee want voor toekomstige gedumpte kippen heeft deze haan ook het verschil gemaakt.

Hoe blij Desiree en Lindia waren toen ik hen het goede nieuws bracht is niet na te vertellen. Zat de hele wereld maar vol met zulke mensen die zich zo inzetten voor een dier en hem niet opgeven. Er was dan heel wat minder dierenleed. Diezelfde middag hebben Desiree en Lindia op de fiets met een kattenvervoersmand voorop gebonden de haan opgehaald. Hij was smerig en zat onder de olie, maar dat maakte de vreugde van het weerzien er niet minder op. Nadat de haan drie dagen bij Desiree in huis vertoefde konden ze hem wegbrengen naar onze opvang van Red een Legkip in Piershil. Daar kreeg hij van Brenda gelijk een paar hennen als gezelschap en wacht hij nu op een fijn thuis bij een lieve adoptant.